چرا در قرآن، قلب و بصر به صورت جمع و سمع همیشه به صورت مفرد اومده؟

چرا در قرآن، قلب و بصر به صورت جمع و سمع همیشه به صورت مفرد اومده؟

ج: سمع در قرآن همیشه مفرد اومده، ولی قلب و بصر گاهی جمع و گاهی مفردند؛ به عنوان نمونه در آیه زیر قلب و بصر مفرد اومدن:

«وَ خَتَمَ عَلى سَمْعِهِ وَ قَلْبِهِ وَ جَعَلَ عَلى بَصَرِهِ غِشاوَة» (جاثیه/۲۳).

به گفته شیخ طوسی:

- سمع اسم جمع است و نیازی به جمع بستن نداره.

- یا معنای مصدر داره که بر کم و زیاد هر دو دلالت می‌کنه.

وجه علمی و ذوقی دیگر:

ادراکات قلبی و دیدنی‌های چشم تنوع بیشتری از شنیدنی‌ها دارن، بنابرین قلوب و ابصار جمع اومدن، ولی سمع مفرد ذکر شده.

حتی در فیزیک جدید نیز تعداد امواج صوتی قابل شنیدن محدوده و از چندین ده هزار تجاوز نمی‌کنه، اما امواج نوری و رنگ‌های قابل رویت از میلیون‌ها می‌گذرد.

نمونه،

من با این برداشت ذوقی مخالفم؛ اگه در همه جای قرآن، قلب و بصر به صورت جمع به کار رفته بود، می‌تونستیم به این وجه فکر کنیم؛ ولی چنین نیست. ضمنا اگه امواجی صوتی محدود به یک موج بود، باز می‌تونستیم به این حرف فکر کنیم؛ ولی چنین نیست.

نمونه، ج 1، ص 90